Lieve kinderen, kleinkinderen en verdere familie en vrienden,
Toen Catherine van zending kwam en haar welkomst toespraak gaf zei ze het volgende:
Gehoorzaamheid is de prijs,
Geloof is de kracht,
Liefde is het motief,
De Geest is de sleutel,
Christus is de reden en vreugde is de beloning !!
Dit is wat wij ervaren op onze zending en dat geeft ons zoveel vreugde dat wij het gevoel hebben dat deze vreugde voor ons een bron van energie is. Daarom willen wij jullie het bovenstaande graag meegeven. Ina heeft het in haar Boek van Mormon geschreven en leest het dikwijls en denkt daar vaak over na.
Dikwijls denken wij aan onze Heiland die voor ons allen in Getsemane was en het mogelijk maakte om eens met Hem te wonen bij onze Vader in de hemel. Stel je eens voor wanneer we uit deze wereld vertrekken en alle problemen en verdrietige dingen mogen achterlaten en dat we dan volmaakte vreugde mogen ervaren!! Dat is het offer, om een korte poos van je geliefden gescheiden te zijn, meer dan waard.
Want met de huidige technologie zorgt de Heer er voor dat wij toch dicht bij onze kinderen en kleinkinderen kunnen zijn.
Tijdens onze zending ervaren wij in alle opzichten vreugde en verdriet!
Wat we leuk vonden was dat Willem-Paul en Jan naar Suriname kwamen, de mensen hier keken er enorm naar uit. Jan was ongeveer 6 jaar geleden en Willem-Paul 1.5 jaar geleden hier op zending. Beiden worden door de leden hier enorm gewaardeerd. Op 16 augustus kwamen ze aan en wij haalden hen van het vliegveld Zanderije waarna ze een nachtje bij ons hebben geslapen en na een stevig ontbijt de volgende dag hebben wij hen naar hun logeeradres gebracht. Ze hebben een auto gehuurd zodat ze vrij waren om te gaan waar ze wilden en ze wilden heeeeeel veel en hebben ook heeeel veel gedaan en meegemaakt. Die enge verhalen kunnen ze beter zelf vertellen. Misschien een tip voor een gezellige Jovo avond.
Na 3 weken hebben wij hen weer op het vliegtuig gezet en hadden deze 2 jonge mannen en vele leden een geweldige tijd samen doorgebracht.
Wat ons ook veel vreugde gaf was dat wij naar Guyana mochten gaan en op donderdag 18 augustus vertrokken wij om daar 2 nieuwe Jovo Centra te organiseren. We besloten die ochtend op tijd te vertrekken naar Nickerie vanwaar we met de veerboot de overtocht zouden maken.
Daar wij veel te vroeg aan kwamen (Ina reed) gingen wij eerst bij de Veerboot navragen tot hoe laat we ons konden melden. Het bleek dat we nog voldoende tijd hadden om de zendelingen in Nickerie te bezoeken. Toen we weg wilden rijden gaf de Heilige Geest ons de inspiratie om alvast de tickets te kopen en tot onze verbazing vroeg de beambte naar onze autoverzekering voor Guyana, twee stomverbaasde gezichten keken de beambte aan met de vraag wij hebben toch een verzekering? Hij antwoordde dat hij een groot papier moest hebben waarop stond dat de auto ook in Guyana verzekerd is en vertelde ons dat we dat bij de verzekeringsmaatschappij in Nickerie moesten ophalen. Dus met een noodgang naar Nickerie (ina reed weer) (dit vindt Peter leuk) om de benodigde verzekeringspapieren te halen en de Elders te bezoeken om de door ons meegebrachte post te bezorgen en dat leverde weer vreugdevolle gezichten op.
Op de boot waar alle mensen beneden in de schaduw een plekje probeerden te vinden zaten wij te zonnen op het bovendek met een warme bries die over het water woei. De tocht duurde 45 minuten maar erg bruin werden wij er helaas niet van.
En dan kom je binnen in Guyana, maar voordat je de douane voorbij bent heb je reeds 6 keer bij verschillende beambten iets moeten tonen, invullen, nakijken, betalen, tekenen etc. etc. Het is niet te geloven hoeveel tijd daarmee verloren gaat terwijl je in een enorme hitte van de ene naar andere plek loopt. Eindelijk mogen we doorrijden en wat ons direct opvalt is de kennelijke enorme dierenliefde die de mensen daar voelen. Langs de gehele weg, 3 en half uur lang, moet je oppassen dat je niet tegen een koe, varken, een ezel een paard, geiten, schapen, kippen, honden of wat dan ook aanrijdt want deze dieren lopen overal op de weg en steken over wanneer zij willen en soms in colonne.
Wij hebben hen zien grazen tussen de graven op het kerkhof. Dit is natuurlijk wel een goedkope manier om de dieren te voeden iedere dag worden ze in de ochtend uitgelaten en in de avond weer binnen gehaald. Het was een leuke ervaring.
Aangekomen bij President en Zuster Ricks die ons naar Elder en Zuster Sappington in Georgetown hebben gebracht waar wij allerhartelijkst werden ontvangen. Zij brachten ons naar de locaties waar wij de trainingen aan de mensen gaven die verantwoordelijk zijn geworden voor het organiseren van de twee Centra voor Jonge Volwassenen. Het was een hele fijne ervaring omdat deze mensen zo gemotiveerd zijn en voelen dat dit voor de actieve en de minder actieve Jovo’s een geweldige kans is om een eenheid te vormen, leiderschap te ontwikkelen en het zendingswerk daadwerkelijk te ondersteunen. Ook hebben we op zondag een haardvuuravond verzorgd en de Jovo’s met enthousiasme vertelt wat dit Centrum voor hen kan betekenen en wat het doel is van het Centrum. Inmiddels zijn de beide Centra georganiseerd en wordt enthousiast via facebook gecommuniceerd over wat zij voelen en denken m.b.t. dit programma.
Via de volgende link kun je een kleine impressie zien van de aankondiging:
Van de West Indies BlogHet District presidium in Georgetown heeft hoge verwachtingen van dit prachtige programma.
Inmiddels is het verlangen uitgesproken om in 2012 de Centra in de verschillende delen van de West Indies Mission bij elkaar te brengen in een Jovo Conferentie. We zullen zien of dat lukt, maar het verlangen is er.
We genieten van de contacten met de leden en doen dan ook regelmatig gezinsavonden en soms ook bij ons thuis en eten dan gezellig en doen samen het geestelijke gedeelte alsook de spelletjes. Gezinsavonden bij minder actieve leden vallen ook altijd in goede aarde, meestal vraagt Peter om een kampvuurtje en dan nemen we marshmallows en worstjes mee om boven het vuurtje te houden, succes verzekerd. Zowel de ouderen als de kinderen doen hier gezellig aan mee. Ina bakt altijd koeken en drinken is ook altijd welkom.
Tijdens één van de gezinsavonden zette Peter overijverig zoals altijd de tas van Ina alvast in de kofferbak van de auto (het was een huurauto) met de autosleutel in de tas dus rijden ging niet meer. Onze Broeder Holman die overal raad op weet kreeg deze keer de autodeur niet open zonder hem te beschadigen en liet hem wijselijk dicht en bracht ons naar huis waarop Peter de volgende dag bij de verhuurder de reservesleutel ophaalde. Maar deze gezinsavond kon niet meer stuk, het was een hele fijne en opbouwende avond voor zowel het gezin als voor ons, we voelden ons zo welkom.
Dat we niet altijd het vuilnis zonder gevaar kunnen opruimen heeft Peter gemerkt toen hij bij één van de kerkgebouwen diverse opengescheurde zakken zag en deze rommel naast de kerk wilde opruimen. Hij had plastic handschoenen bij de Chinees gekocht maar deze bleken niet bestand tegen de injectienaalden die niet zichtbaar tussen het afval lagen, één van de naalden ging door de handschoen heen. Tevens lagen er diverse lege ampullen en toen hebben we toch maar even de dokter gebeld en moest Peter langskomen en moest naar het ziekenhuis voor een injectie.
Zo zie je maar dat je uiterst voorzichtig moet zijn en zeker met afval, maar sindsdien ligt er bij de kerk geen afval meer waar we heel blij mee zijn. Hogere instanties zijn ingelicht door onze huisarts daar de spullen afkomstig zijn van een huisartsen praktijk!
Op zaterdag 3 september kwam President Vinâs onze Gebiedspresident samen met onze Zendingspresident Gamiette en hadden wij een zoneconferentie. Het was heel fijn om hen bij ons te hebben. Zij toonden de Elders wat nodig was om het District Suriname te laten groeien totdat er een Ring kan worden georganiseerd. Daarvoor is de samenwerking tussen de leden en de zendelingen van het allergrootste belang en zullen er meer offers moeten worden gebracht om de vruchten van het zendingswerk te ervaren. Wij hebben genoten van zijn aanwezigheid en vooral toen wij hem naar het hotel brachten en met hem over de Jovo Centra spraken, en de benodigde locaties, reden wij langs het Presidentieel Paleis waarop hij plotseling opmerkte, dit lijkt mij ook wel een aardig optrekje voor het Jovo Centrum!!
Op 17 augustus kwamen de Elders Warner en Grange aan gelukkig met een MKV, want als we teveel toeristen krijgen dan moeten we langzamerhand een toeristen bus huren om ze naar Frans Guyana te brengen voor weer een stempel voor 3 maanden.
Op 8 september kregen wij er weer een zendeling bij. Voor ons is hij een halve Nederlander want hij spreekt Vlaams en Frans en komt uit Brussel, Elder Fernandes.
Elder Fernandes had in Trinidad vertelt dat hij ons al heel lang kende want toen hij voor het eerst naar de Tempel in Nederland ging om te dopen voor de doden waren wij daar werkzaam en hij herkende ons van die tijd, 2003.
Na Elder Fernandes kwamen de Elders Carcia en Sadler aan op 23 september, we zijn weer op het aantal van 16 zendelingen maar de komende week vertrekken er weer 3, afscheid nemen is vervelend maar het hoort er bij.
Toen onze kleinzoon Joshua op 12 september jarig was konden wij niet skypen en dus hem helaas niet zien en toezingen, maar de telefoon was er ook nog gelukkig dus konden opa en oma uit volle borst meezingen en dat vond hij ook fijn.
In de kerk in Tamenga heeft Ina les gegeven in het maken van Lasagne wat een enorm succes was voor de zusters, ze vonden het heerlijk en ik kreeg gelijk de vraag wanneer gaan we appeltaart leren maken? We wachten af.
Op vrijdag 16 september bereikte ons een verdrietig bericht dat Jonathan Leming, een jongeman van het dorp Uitkijk die het Jovo Centrum Zuid bezocht, donderdagavond het slachtoffer was geworden van een vechtpartij bij de ingang van zijn woning. Terwijl hij zijn huis naderde werd hij door iemand met een scherp voorwerp in zijn lichaam gestoken waardoor hij vrijwel direct het leven verloor.
Daar we deze jongeman iets beter hebben leren kennen en ook in de privésfeer een keer thuis hebben gehad en hij ook naar het Jovo Centrum kwam en meedeed aan de Sportdag op 30 juli, met zijn broer en vrienden, voelden we een enorm verdriet over deze zo zinloze dood. We zijn regelmatig bij de familie op bezoek gegaan om hen te troosten en het verdriet met hen te delen zoals zij dat gewend zijn te doen. We hebben deelgenomen aan de rouwdagen. En tijdens de singi neti (een dienst die gehouden wordt de avond voor de begrafenis en waar iedereen welkom is) kregen wij de gelegenheid om deel te nemen aan het programma wat door de familie zeer werd gewaardeerd, ook voor ons was dit een mogelijkheid om te laten zien dat de kerk midden in de gemeenschap staat. Het koor heeft prachtig gezongen. De volgende dag waren wij naar het huis van Jonathan gegaan omdat hij daar gebracht zou worden om afscheid te nemen van de plek waar hij is opgegroeid.
Dit was voor ons een zeer emotionele gebeurtenis, te zien hoe familie afscheid nam waarna de broers en vrienden van Jonathan de kist over het erf droegen en rond het huis gingen al dansende met de kist terwijl de muziek hen begeleidde en het grote verdriet om zijn dood door de muziek heen hoorbaar was.
Daarna gingen wij mee naar de begraafplaats waar een rouwdienst werd gehouden.
Een familielid, die tevens voorganger was, waarschuwde in zijn preek de familie om Jonathans geest niet op te roepen zoals dat bij de Indianen de gewoonte is. Hij riep hen op om geen wraakgevoelens te koesteren.
Ook Peter gaf een toespraak over vergiffenis en het eeuwige leven dat de grootste troost is die wij kunnen ontvangen, voor Peter was het een voorrecht om het graf te mogen wijden. Al onze bemoeienissen vanuit de kerk waar Jonathan lid van was werd door de familie zeer gewaardeerd en zij vroegen ook steeds of wij wilden komen om bij hen te zijn en voor hen te zingen en met hen te bidden en dat hebben wij met liefde gedaan. We vinden het heel bijzonder om deze vorm van rouwverwerking van zo dichtbij te mogen meemaken.
Acht dagen na de begrafenis (aitidei ofwel Troostdienst) hebben wij als kerk deze dienst verzorgd en hebben vele Jovo’s daar hun stem laten horen, het was een hele fijne dienst, we hebben gezongen gesproken en gedichten voorgedragen. En bij het afscheid hebben wij gezongen “Nu tot wederziens” wat de ouders zo mooi vonden dat wij voordat wij afscheid namen het nogmaals moesten zingen. Er is met de familie een band gelegd en op 21 oktober, Jonathans verjaardag, mogen wij met de familie een gezinsavond houden met het bekende kampvuur voor de kinderen en een geestelijke boodschap die ons nog dichter tot elkaar zal brengen.
Toch maken al deze vreugdevolle en verdrietige momenten ons leven meer waardevol en voelen we het werkelijke geluk dat God voor ogen had toen Hij ons het Plan van Geluk ontvouwde in ons Voorsterfelijk leven.
Wij zijn ons nu aan het voorbereiden om het eiland St. Vincent te bezoeken om ook daar een Jovo Centrum te organiseren, in onze volgende blog geven we daar weer verslag van.
Nog één leuk moment, deze week ontvingen wij van Paul en Rachel en de kinderen een pakket waarin vele brieven zaten en ook een doosje. Voordat Ina het openmaakte kreeg ze het gevoel dat er misschien wel choc.chip cookies in zaten, Peter kon het eigenlijk niet geloven maar toen de deksel eraf ging kwam de geur ons al tegemoet en toen werd het smullen. Dankjewel Rachel het was heerlijk!!
Allemaal heel veel liefs en sterkte, wij bidden voor jullie.
Liefs Ina en Peter
