Kerstwens 2011 / Christmaswish 2011

Stille nacht, heilige nacht,

Davids zoon, lang verwacht.

Wij hebben naar Hem uitgekeken, we hadden samen het verlangen om Hem beter te leren kennen en zijn zo dankbaar dat we Hem gevonden hebben. Onze Verlosser en Heiland.

Geliefde kinderen, kleinkinderen, en lieve familie en zo gewaardeerde vrienden.

Het is voor ons een vreugde om vanuit ons Zendingsgebied jullie liefdevolle en vreugdevolle kerstdagen toe te wensen, dat jullie mogen genieten van alle mensen om jullie heen en dat de Heiland centraal mag staan in de dingen die jullie doen. Lieve gezinnen en alleenstaanden, denkende over wat er het afgelopen jaar gebeurd is hopen wij dat er ondanks soms verdriet er ook vreugde mag zijn om te weten dat we nooit alleen staan.

Wij willen graag ons getuigenis met jullie delen dat we weten dat Hij  leeft en zoveel van ons allen houdt.

Het komende jaar zullen wij omstreeks mei weer naar huis terug keren en hopen jullie in goede gezondheid terug te zien.

Heel veel liefs van ons beiden en tot ziens.

Papa en Mama, Opa en Oma, Peter en Ina

 

Silent night, holy night,

David’s son, long expects.

We have been looking for Him, we had together the desire to get to know Him better and are so thankful that we have found Him. Our Redeemer and Savior.

Beloved children, grandchildren, and dear family and friends so appreciated.

It is our great joy to you from the mission field your loving and joyful Christmas to wish, that you may enjoy all the people around you and that the Savior central may stand in the things you do.

Dear families and single people thinking about what happened last year, we hope that despite some sadness there may be joy to know that we are never alone.

We would like to share with you our testimony that we know that He lives and loves us all so much.

The next year we will be back around May and return home and hope that we will see you in good health.

Lots of love from us both and see you.

Dad and Mom, Grandpa en Grandma, Peter and Ina 

9e Verslag Zending Suriname

Lieve kinderen, kleinkinderen en verdere familie en vrienden,

Wat voelen wij ons enorm gezegend met dit rijke evangelie. Het geeft ons zoveel inhoud in ons leven en daarom willen we jullie zo graag laten delen in onze zendingsvreugde. Het vuur in ons wordt dagelijks aangewakkerd door de bijzondere ervaringen die wij hier in het Switi Sranan dagelijks meemaken.

In ons 8^e verslag beloofde wij jullie iets te vertellen over ons bezoek aan de kerk op het eiland St. Vincent waar wij eveneens een Outreach Centrum moesten organiseren. We vlogen via Trinidad met een klein twee motorig vliegtuigje naar dit prachtige vulkaaneiland  in de Caribische zee te midden van een groep van 32 eilanden die voor zeil liefhebbers een enorme aantrekkingskracht zijn.

Wij kwamen daar echter niet om te zeilen maar om de jonge volwassenen bekend te maken met het Outreach programma. Het eiland heeft twee kerken waarvan één op de top van een heuvel. De jongeren komen daar vaak bij elkaar, ook als de kerk gesloten is, omdat je vanaf de parkeerplaats een prachtig uitzicht hebt over alle eilanden om je heen te midden van een mooie donkerblauwe zee.

We hebben samen met de lokale zendelingen diverse minder actieve jovo’s bezocht en uitgenodigd voor de haardvuuravond en presentatie van het outreach programma.

We hebben Vrijdag en Zaterdag alle leiders en leidsters, die verantwoording dragen voor de jovo’s, getraind en Zaterdagavond hadden we een goede opkomst van actieve, minder actieve en niet-leden. We hebben na de presentatie enkele leuke activiteiten gedaan en iedere jonge volwassene was reuze enthousiast.

Een maand later ontvingen we bericht dat de jovo’s een geweldige opkomst hebben en het Instituut een grote vooruitgang heeft gemaakt.

Toen we Zondag in de kerk zaten stond de deur wijd open en keken we recht voor ons uit en zagen de schitterende Caribische zee letterlijk aan onze voeten liggen.

Maar we maken ook zeer verdrietige en emotionele momenten mee. Zr. Joys uit Koewarasan overleed aan een ernstige ziekte. Wij waren aanwezig bij de afscheidsdienst en hebben daar met de Elders gezongen. We zijn vervolgens meegegaan naar de Crematie welke plaatsvond bij het strand. Dat gaat op een zeer primitieve manier en doet een hoop pijn om te zien dat volgens de gewoonte het oudste kind,  en in dit geval haar enige jonge zoon, met een brandende fakkel het vuur binnen de kist en onder de houtstapel moest aansteken terwijl hij het uitschreeuwde van pijn en verdriet. Hij wilde dit niet doen maar het werd van hem verwacht. Toen het vuur snel om zich heen greep en hij voor zijn ogen zijn moeder zag zeeg hij ineen. Dit zijn zeer ingrijpende momenten die voor ons zo onwerkelijk zijn omdat het hier een kwestie is van kun je het wel of niet betalen als je de crematie liever in een moderne oven wil.

We zijn op verzoek ook nog met de moeder, en haar zuster, van de overleden jongeman Jonathan Leming naar het graf gegaan. Moeder is geen lid van onze kerk. Het was zeer emotioneel om te zien dat Jonathans  moeder bij het graf, nadat wij met elkaar hadden gebeden, een flesje met limonade uit haar tas haalde en dat rond het graf uitgoot. Zij legde ons uit dat Jonathan, nadat hij was neergestoken, had geroepen om hem wat te drinken te geven en toen ze hem dat wilde geven stierf hij en het is een Indiaans gebruik dat dan alsnog te doen.

Op 21 Oktober zou Jonathan 17 jaar geworden zijn. Op zijn verjaardag hebben wij een grote gezinsavond gehouden waar vele familieleden bijeen waren om de ouders te ondersteunen en Jonathan te gedenken. Het is een geweldige avond geworden met veel zang, muziek, een opbouwende les en activiteiten waaraan ook Jonathan had meegedaan kort voor de fatale dag. Sinds die tijd hebben we regelmatig familieleden die de kerk bezoeken en lessen van twee geweldige zendelingen ontvangen.

We kregen bericht van het Instituut dat sinds de start van de Jovo Centra in Suriname de Instituut opkomst  meer dan verdubbeld was. De grote zorg blijft echter dat er geen budget beschikbaar wordt gesteld voor de Centra zoals we dat in Europa gewend zijn. President Vinas ( Gebiedspresident ) zei ons dat ze wat meer creatief moesten zijn om de (kleine) maaltijden te bekostigen. Welnu dat zijn ze. Ze hebben voor de tweede en vierde week van de maand sponsoren gevonden in de vorm van leden die 1 x per maand of per 3 maanden een maaltijd kosteloos willen verzorgen en op de eerste Zaterdag van de maand zal er tijdens het vasten geen eten zijn maar na het Instituut een passende activiteit die hen geestelijk sterker zal maken. Het budget dat door de units moet worden opgebracht, en dat is niet veel, wordt gebruikt  om bijvoorbeeld pancake of tosti’s te bakken op de derde Zaterdag van de maand en dat kost een stuk minder en gaat er ook goed in terwijl het sociaal contact daar niet onder te lijden heeft.

Op 2 November bezochten wij opnieuw Guyana voor een follow up en training van  het District presidium  betreffende de Jovo Centra. We bespraken daar tevens de mogelijkheid van een YSA Conferentie. We hebben een Instituut les bijgewoond  en daarna aan de activiteiten meegedaan en  zelf ook een spel geleid. Het was een  fijne en opbouwende tijd met de jovo’s en zien met vertrouwen de toekomst tegemoet.

We schreven reeds in onze vorige blog dat er een verlangen onder de jovo’s was om een YSA Conferentie te organiseren.  Wij hebben nu inmiddels bericht ontvangen dat er goedkeuring is gekomen om van 19 tot en met 21 April 2012 in Guyana een YSA Conferentie te houden die de jovo´s dichter bij elkaar zal brengen. Men zal d.m.v. money making projects de benodigde transport kosten moeten opbrengen en dat gaan ze zeker doen want het enthousiasme is groot.

Op 10 November is ons tweede  koppel van de afgelopen twee maanden, die elkaar als jovo’s wat beter hebben leren kennen, in het huwelijk getreden. Wendy is op 5 Februari gedoopt en Ralph, die net terug is van zending zien beiden uit naar hun tempelhuwelijk zodra Wendy een jaar lid is. Ina mocht tijdens de kerkelijke inzegening van het huwelijk een paar “Wijze woorden” richten tot het bruidspaar. Dit was tevens het eerste echtpaar dat in de kerk een wettig huwelijk heeft gesloten. President Haverkamp ( 2^e raadgever in het District presidium ) mag als kerkelijk ambtenaar voortaan wettige huwelijke sluiten. Voor de vele mensen die tot de kerk willen toetreden maar nog niet gehuwd zijn zal dat een iets makkelijkere stap zijn.

De Gemeente Uitkijk is de unit aan wie wij extra aandacht moesten geven van het District presidium.  We werken nauw samen met de zendelingen.  We zijn begonnen met het verbeteren van de organisaties. Naast de Jovo’s heeft thans het JW onze hoogste prioriteit daar bijvoorbeeld de participatieperiode nog onbekend terrein was

En wat we zien gebeuren nu er goed vergaderd wordt, en Ina naast het trainen van het JW presidium meewerkt om de programma’s onder de knie te krijgen, is een opmerkelijke verbetering in de opkomst. Want de ouders worden  steeds enthousiaster  bij het zien van hun kinderen. Daardoor gaan ze in de andere organisaties nu ook meer vooruitgang maken. De zendelingen worden beter ontvangen en onderwijzen de ouders van de kinderen die met hun vriendjes in de kerk naar het JW komen. Thans wordt er door broeder Schipper met zijn gitaar elke Zondag tijdens de participatie periode gezongen en muziek gespeeld. Kleine kinderen van 2  tot 7 jaar hebben een soort sambabal in de vorm van een ei in hun hand, die ze beslist niet meer los laten, om het gitaarmuziek te begeleiden. De grotere kinderen hanteren de tamboerijns.

Elke Zondag genieten we van hun voorbereidingen op het kerstfeest ( Woensdagavond 21 December ) en ziet iedereen ernaar uit om te genieten van het muzikaal talent van onze kleinen. We zullen het filmen en foto’s van maken. Het lijkt erop alsof de Heer Uitkijk wil zegenen want we zien nu wekelijks de opkomst groeien. Een halfjaar geleden was de opkomst tussen de 17 en 25. Langzaam loopt de opkomst op en nadat we al enkele weken rond de vijftig zitten was het vandaag een hoogtepunt met een opkomst van 64. Waarvan 12 onderzoekers en twee minder actieven. Iedereen is gelukkig en de zendelingen doen veel goed werk en raken steeds meer vervuld met de geest. Ook het Huisonderwijs, wat in Suriname nog veel te wensen laat, is inmiddels  gestart en brengt veel goeds voort.

Het zal voor ons echt heel moeilijk zijn om eind april afscheid te nemen maar dat is zending. Wij zijn zo dankbaar dat we dit kunnen doen en zouden alle leeftijdgenoten wel willen oproepen een zending in Suriname te vervullen want de behoefte aan Nederlandssprekende echtparen is groot.

Veel liefs uit Suriname en wij wensen allen een bijzondere kerst toe met het verlangen om anderen te laten delen in uw vreugde zoals ook wij onze vreugde graag met u delen. De brieven, kaarten etc. die wij van jullie ontvangen vult ons hart werkelijk met grote dankbaarheid en liefde.

Allemaal heel veel liefs en sterkte in deze donkere dagen waar ons verlangen naar licht zo groot is. Dat dat licht voor jullie allemaal mag schijnen is onze innige wens.

Liefs Ina en Peter

8e Verslag Zending Suriname

Lieve kinderen, kleinkinderen en verdere familie en vrienden,

Toen Catherine van zending kwam en haar welkomst toespraak gaf zei ze het volgende:

Gehoorzaamheid is de prijs,

Geloof is de kracht,

Liefde is het motief,

De Geest is de sleutel,

Christus is de reden en vreugde is de beloning !!

Dit is wat wij ervaren op onze zending en dat geeft ons zoveel vreugde dat wij het gevoel hebben dat  deze vreugde voor ons een bron van energie is. Daarom willen wij jullie het bovenstaande graag meegeven. Ina heeft het in haar Boek van Mormon geschreven en leest het dikwijls en denkt daar vaak over na.

Dikwijls denken wij aan onze Heiland die voor ons allen in Getsemane  was en het mogelijk maakte om eens met Hem te wonen bij onze Vader in de hemel. Stel je eens voor wanneer we uit deze wereld vertrekken en alle problemen en verdrietige dingen mogen achterlaten en dat we dan volmaakte vreugde mogen ervaren!!  Dat is het  offer, om een korte poos van je geliefden gescheiden te zijn, meer dan waard.

Want met de huidige technologie zorgt de Heer er voor dat wij toch dicht bij onze kinderen en kleinkinderen kunnen zijn.

Tijdens onze zending ervaren wij in alle opzichten vreugde en verdriet!

Wat we leuk vonden was dat Willem-Paul en Jan naar Suriname kwamen, de mensen hier keken er enorm naar uit. Jan was ongeveer 6 jaar geleden en Willem-Paul 1.5 jaar geleden hier op zending. Beiden worden door de leden hier enorm gewaardeerd. Op 16 augustus kwamen ze aan en wij haalden hen van het vliegveld Zanderije waarna ze een nachtje bij ons hebben geslapen en na een stevig ontbijt de volgende dag hebben wij hen naar hun logeeradres gebracht. Ze hebben een auto gehuurd zodat ze vrij waren om te gaan waar ze wilden en ze wilden heeeeeel veel  en hebben ook heeeel veel gedaan en meegemaakt. Die enge verhalen kunnen ze beter zelf vertellen. Misschien een tip voor een gezellige Jovo avond.

Na 3 weken hebben wij hen weer op het vliegtuig gezet en hadden deze 2 jonge mannen en vele leden een geweldige tijd samen doorgebracht.

Wat ons ook veel vreugde  gaf was dat wij naar Guyana mochten gaan en op donderdag 18 augustus vertrokken wij om daar 2 nieuwe Jovo Centra te organiseren. We besloten die ochtend op tijd te vertrekken naar Nickerie vanwaar we met de veerboot de overtocht zouden maken.

Daar wij veel te vroeg aan kwamen (Ina reed) gingen wij eerst bij de Veerboot navragen tot hoe laat we ons konden melden. Het bleek dat we nog voldoende tijd hadden om de zendelingen in Nickerie te bezoeken. Toen we weg wilden rijden gaf de Heilige Geest ons de inspiratie om alvast de tickets te kopen en tot onze verbazing vroeg de beambte naar onze autoverzekering voor Guyana, twee stomverbaasde gezichten keken de beambte aan met de vraag wij hebben toch een verzekering? Hij antwoordde dat hij een groot papier moest hebben waarop stond dat de auto ook in Guyana verzekerd is en vertelde ons dat we dat bij de verzekeringsmaatschappij in Nickerie moesten ophalen. Dus met een noodgang naar Nickerie (ina reed weer) (dit vindt Peter leuk) om de benodigde verzekeringspapieren te halen en de Elders te bezoeken om de door ons meegebrachte post te bezorgen en dat leverde weer vreugdevolle gezichten op.

Op de boot waar alle mensen beneden in de schaduw een plekje probeerden te vinden  zaten wij te zonnen op het bovendek met een warme bries die over het water woei. De tocht duurde 45 minuten maar erg bruin werden wij er helaas niet van. 

En dan kom je binnen in Guyana, maar voordat je de douane voorbij bent heb je reeds 6 keer bij verschillende beambten iets moeten tonen, invullen, nakijken, betalen, tekenen etc. etc. Het is niet te geloven hoeveel tijd daarmee verloren gaat terwijl je in een enorme hitte van de ene naar andere plek loopt. Eindelijk mogen we doorrijden en wat ons direct opvalt is de kennelijke enorme dierenliefde die de mensen daar voelen. Langs de gehele weg, 3 en half uur lang, moet je oppassen dat je niet tegen een koe, varken, een ezel een paard, geiten, schapen, kippen, honden of wat dan ook aanrijdt want deze dieren lopen overal op de weg en steken over wanneer zij willen en soms in colonne.

Wij hebben hen zien grazen tussen de graven op het kerkhof. Dit is natuurlijk wel een goedkope manier om de dieren te voeden iedere dag worden ze in de ochtend uitgelaten en in de avond weer binnen gehaald. Het was een leuke ervaring.

Aangekomen bij President en Zuster Ricks die ons naar Elder en Zuster Sappington in Georgetown hebben gebracht waar wij allerhartelijkst werden ontvangen. Zij brachten ons naar de locaties waar wij de trainingen aan de mensen gaven die verantwoordelijk zijn geworden voor het organiseren van de twee Centra voor Jonge Volwassenen. Het was een hele fijne ervaring omdat deze mensen zo gemotiveerd zijn en voelen dat dit voor de actieve en de minder actieve Jovo’s een geweldige kans is om een eenheid te vormen, leiderschap te ontwikkelen en  het zendingswerk daadwerkelijk te ondersteunen. Ook hebben we op zondag een haardvuuravond verzorgd en de Jovo’s met enthousiasme vertelt wat dit Centrum voor hen kan betekenen en wat het doel is van het Centrum. Inmiddels zijn de beide Centra georganiseerd en wordt enthousiast via facebook gecommuniceerd over wat zij voelen en denken m.b.t. dit programma.

Via de volgende link kun je een kleine impressie zien van de aankondiging:

Van de West Indies Blog

Het District presidium in Georgetown heeft hoge verwachtingen van dit prachtige programma.

Inmiddels is het verlangen uitgesproken om in 2012 de Centra in de verschillende delen van de West Indies Mission bij elkaar te brengen in een Jovo Conferentie. We zullen zien of dat lukt, maar het verlangen is er.

We genieten van de contacten met de leden en doen dan ook regelmatig gezinsavonden en soms ook bij ons thuis en eten dan gezellig en doen samen het geestelijke gedeelte alsook de spelletjes. Gezinsavonden bij minder actieve leden vallen ook altijd in goede aarde, meestal vraagt Peter om een kampvuurtje en dan nemen we marshmallows en worstjes mee om boven het vuurtje te houden, succes verzekerd. Zowel de ouderen als de kinderen doen hier gezellig aan mee. Ina bakt altijd koeken en drinken is ook altijd welkom.

Tijdens één van de gezinsavonden zette Peter overijverig zoals altijd de tas van Ina alvast in de kofferbak van de auto (het was een huurauto) met de autosleutel in de tas dus rijden ging niet meer. Onze Broeder Holman die overal raad op weet kreeg deze keer de autodeur niet open zonder hem te beschadigen en liet hem wijselijk dicht en bracht ons naar huis waarop Peter de volgende dag bij de verhuurder de reservesleutel ophaalde. Maar deze gezinsavond kon niet meer stuk, het was een hele fijne en opbouwende avond voor zowel het gezin als voor ons, we voelden ons zo welkom.

Dat we niet altijd het vuilnis zonder gevaar kunnen opruimen heeft Peter gemerkt toen hij bij één van de kerkgebouwen diverse opengescheurde zakken zag en deze rommel naast de kerk wilde opruimen. Hij had plastic handschoenen bij de Chinees gekocht maar deze bleken niet bestand tegen de injectienaalden die niet zichtbaar tussen het afval lagen, één van de naalden ging door de handschoen heen. Tevens lagen er diverse lege ampullen en toen hebben we toch maar even de dokter gebeld en moest Peter langskomen en moest naar het ziekenhuis voor een injectie.

Zo zie je maar dat je uiterst voorzichtig moet zijn en zeker met afval, maar sindsdien ligt er bij de kerk geen afval meer waar we heel blij mee zijn. Hogere instanties zijn ingelicht door onze huisarts daar de spullen afkomstig zijn van een huisartsen praktijk!

Op zaterdag 3 september kwam President Vinâs onze Gebiedspresident samen met onze Zendingspresident Gamiette en hadden wij een zoneconferentie. Het was heel fijn om hen bij ons te hebben. Zij toonden de Elders wat nodig was om het District Suriname te laten groeien totdat er een Ring kan worden georganiseerd. Daarvoor is de samenwerking tussen de leden en de zendelingen van het allergrootste belang en zullen er meer offers moeten worden gebracht om de vruchten van het zendingswerk te ervaren. Wij hebben genoten van zijn aanwezigheid en vooral toen wij hem naar het hotel brachten en met hem over de Jovo Centra spraken, en de benodigde locaties, reden wij langs het Presidentieel Paleis waarop hij plotseling opmerkte, dit lijkt mij ook wel een aardig optrekje voor het Jovo Centrum!!

Op 17 augustus kwamen de Elders Warner en Grange aan gelukkig met een MKV, want als we teveel toeristen krijgen dan moeten we langzamerhand een toeristen bus huren om ze naar Frans Guyana te brengen voor weer een stempel voor 3 maanden.

Op 8 september kregen wij er weer een zendeling bij. Voor ons is hij een halve Nederlander want hij spreekt Vlaams en Frans en komt uit Brussel, Elder Fernandes.

Elder Fernandes had in Trinidad vertelt dat hij ons al heel lang kende want toen hij voor het eerst naar de Tempel in Nederland ging om te dopen voor de doden waren wij daar werkzaam en hij herkende ons van die tijd, 2003.

Na Elder Fernandes kwamen de Elders Carcia en Sadler aan op 23 september, we zijn weer op het aantal van 16 zendelingen maar de komende week vertrekken er weer 3, afscheid nemen is vervelend maar het hoort er bij.

Toen onze kleinzoon Joshua op 12 september jarig was konden wij niet skypen en dus hem helaas niet  zien en toezingen, maar de telefoon was er ook nog gelukkig dus konden opa en oma uit volle borst meezingen en dat vond hij ook fijn.

In de kerk in Tamenga heeft Ina les gegeven in het maken van Lasagne wat een enorm succes was voor de zusters, ze vonden het heerlijk en ik kreeg gelijk de vraag wanneer gaan we appeltaart leren maken? We wachten af.

Op vrijdag 16 september bereikte ons een verdrietig bericht dat Jonathan Leming, een jongeman van het dorp Uitkijk die het Jovo Centrum Zuid bezocht, donderdagavond het slachtoffer was geworden van een vechtpartij bij de ingang van zijn woning. Terwijl hij zijn huis naderde werd hij door iemand met een scherp voorwerp in zijn lichaam gestoken waardoor hij  vrijwel direct het leven verloor.

Daar we deze jongeman iets beter hebben leren kennen en ook in de privésfeer een  keer thuis hebben gehad en hij ook naar het Jovo Centrum kwam en meedeed aan de Sportdag op 30 juli, met zijn broer en vrienden, voelden we een enorm verdriet over deze zo zinloze dood. We zijn regelmatig bij de familie op bezoek gegaan om hen te troosten en het verdriet met hen te delen zoals zij dat gewend zijn te doen. We hebben deelgenomen aan de rouwdagen. En tijdens de singi neti (een dienst die gehouden wordt de avond voor de begrafenis en waar iedereen welkom is) kregen wij de gelegenheid om deel te nemen aan het programma wat door de familie zeer werd gewaardeerd, ook voor ons was dit een mogelijkheid om te laten zien dat de kerk midden in de gemeenschap staat. Het koor heeft prachtig gezongen. De volgende dag waren wij naar het huis van Jonathan gegaan omdat hij daar gebracht zou worden om afscheid te nemen van de plek waar hij is opgegroeid.

Dit was voor ons een zeer emotionele gebeurtenis, te zien hoe familie afscheid nam waarna de broers en vrienden van Jonathan de kist over het erf droegen en rond het huis gingen al dansende met de kist terwijl de muziek hen begeleidde en het grote verdriet om zijn dood door de muziek heen hoorbaar was.

Daarna gingen wij mee naar de begraafplaats waar een rouwdienst werd gehouden.

Een familielid, die tevens voorganger was, waarschuwde in zijn preek de familie om Jonathans geest niet op te roepen zoals dat bij de Indianen de gewoonte is. Hij riep hen op om geen wraakgevoelens te koesteren.

Ook Peter gaf een toespraak over vergiffenis en het eeuwige leven dat de grootste troost is die wij kunnen ontvangen, voor Peter was het een voorrecht om het graf te mogen wijden. Al onze bemoeienissen vanuit de kerk waar Jonathan lid van was werd door de familie zeer gewaardeerd en zij vroegen ook steeds of wij wilden komen om bij hen te zijn en voor hen te zingen en met hen te bidden en dat hebben wij met liefde gedaan. We vinden het heel bijzonder om deze vorm van rouwverwerking van zo dichtbij te mogen meemaken.

Acht dagen na de begrafenis (aitidei ofwel Troostdienst) hebben wij als kerk deze dienst verzorgd en hebben vele Jovo’s daar hun stem laten horen, het was een hele fijne dienst, we hebben gezongen gesproken en gedichten voorgedragen. En bij het afscheid hebben wij gezongen “Nu tot wederziens” wat de ouders zo mooi vonden dat wij voordat wij afscheid namen het nogmaals moesten zingen. Er is met de familie een band gelegd en op 21 oktober, Jonathans verjaardag, mogen wij met de familie een gezinsavond houden met het bekende kampvuur voor de kinderen en een geestelijke boodschap die ons nog dichter tot elkaar zal brengen.

Toch maken al deze vreugdevolle en verdrietige momenten ons leven meer waardevol en voelen we het werkelijke geluk dat God voor ogen had toen Hij ons het Plan van Geluk ontvouwde in ons Voorsterfelijk leven.

Wij zijn ons nu aan het voorbereiden om het eiland St. Vincent te bezoeken om ook daar een Jovo Centrum te organiseren, in onze volgende blog geven we daar weer verslag van.

Nog één leuk moment, deze week ontvingen wij van Paul en Rachel en de kinderen een pakket waarin vele brieven zaten en ook een doosje. Voordat Ina het openmaakte kreeg ze het gevoel dat er misschien wel choc.chip cookies in zaten, Peter kon het eigenlijk niet geloven maar toen de deksel eraf ging kwam de geur ons al tegemoet en toen werd het smullen. Dankjewel Rachel het was heerlijk!!

Allemaal heel veel liefs en sterkte, wij bidden voor jullie.

Liefs Ina en Peter

7e Verslag Zending Suriname

Lieve familie, vrienden, broeders en zusters,

Altijd valt er veel te vertellen heel veel, eerst willen we jullie laten weten dat onze schoonzus Fenna Schonewille helaas is overleden, ze is 63 jaar geworden zij was 31 december jarig en Ina 1 januari en we waren even oud. Een geluk was, ondanks dat het niet leuk was om terug te moeten voor Peters operatie, dat we elkaar nogmaals konden zien en vasthouden. We voelden toen dat we elkaar in leven niet meer terug zouden zien, maar wat een bijzonder evangelie hebben wij van onze Heiland ontvangen, we mogen weten, en dat heeft Hij op vele plaatsen geopenbaard, dat we elkaar zullen terugzien, de troost die daarvan uitgaat is heel groot ondanks het verdriet dat we hebben dat we elkaar tijdelijk moeten missen. Het is als een scheepje die wij uitzwaaien terwijl het hier de haven uitvaart en aan de horizon verdwijnt. Maar aan de andere zijde staan zij die ons zijn voorgegaan het scheepje op te wachten en is er vreugde aldaar, grote vreugde. Het was moeilijk om hier te zijn op het moment dat de familie afscheid nam.

Een paar weken eerder hadden wij hier een groot voorbeeld van een jonge zendeling wiens moeder plotseling overleed, hij werd voor de keuze gesteld om naar huis te gaan en zijn zending niet te kunnen voortzetten in Suriname of om hier te blijven en zijn zending af te maken. Hij koos voor het laatste.

We belden hem dagelijks en spraken met hem, hij was stil en wij nodigden hem uit voor lunch op de tijd dat de afscheidsdienst van zijn moeder in Amerika was. We vroegen hem weet je waar de dienst gehouden wordt waarop hij  ja antwoorde en wij hem aanmoedigden om op internet te kijken of hij kon inloggen. (dit omdat Ina via skype met Ab en Fenna die in Duitsland wonen de afscheidsdienst hadden gevolgd in Nederland van de jongste broer van Ina’s moeder).

Hij deed dat en opeens hoorden wij hem zeggen, ik denk dat dit het is, en ja hoor zo konden wij met elkaar de afscheidsdienst via het internet van zijn moeder volgen. Het was een bijzonder moment waarna we ook met elkaar konden spreken over zijn thuis, het deed hem zichtbaar goed.

Wij hebben grote bewondering voor onze jonge zendelingen, die zo gemotiveerd anderen laten delen in hun vreugde van het evangelie en zo verlangend zijn hun Heiland twee jaar van hun leven te dienen.

Intussen zijn er weer vele veranderingen, we hoopten dat Elder Roepers nog weer terug zou komen naar Suriname maar helaas is dat niet gebeurd en is hij alweer naar Nederland vertrokken. Hij is een geweldige zendeling en zal alle ervaringen in zijn leven kunnen gebruiken en vele mensen inspireren.

Elder Thompson is overgeplaatst naar St. Vincent en hoopt, en wij met hem, om de laatste overplaatsing in Suriname terug te komen. Elders van Meeteren en Badoni zijn nu overgeplaatst naar Guyana maar gelukkig kregen we Elder Scott weer terug. Van Elder Bytendorp moesten we afscheid nemen en ook van Elder Lake. Jullie zien het werk gaat door. Zendelingen komen en gaan.

Twee jaar is een lange tijd maar dan heb je zoveel ervaring kunnen opdoen dat je zending een deel van je verdere leven zal worden!  Voor ons is het heel bijzonder dat we opnieuw een Nederlandse zendeling in het veld hebben, Elder Job uit de wijk Groningen. Toen hij aankwam op 27 juli ging ons Nederlandse hart een beetje harder kloppen. Hij is zo blij en straalt zoveel liefde uit, we zijn daar heel erg blij mee.

Veel mensen kijken uit naar de komst van Willem Paul Koenen en sommigen kennen Jan Reinders nog dat is zo leuk om te horen. Zij waren hier in de West Indies  op zending.

Om bij het zendelingen “gaan en komen” te blijven willen we nog even terugkomen op onze kleinzoon Jeffrey, de zoneconferentie was ook voor hem een geweldige ervaring, samen met zijn opa en oma op zending daar te zijn was voor hem maar ook voor ons heel bijzonder,  we voegen nog een foto bij, maar daarna ging hij met de Elders Norton en Pedersen mee naar hun huis voor 2 weken. Heel leuk was dat wij al snel een telefoontje kregen en er een stem klonk, Zuster Jansen wanneer kunnen wij bij u eten en de afspraak was snel gemaakt, er werd lekker hot ajam en kerrie madras met rijst gemaakt één van de lievelings gerechten van Elder Muntinga, hij was maar wat blij.

Ook hadden de Elders op maandag een uitje gepland naar Browmsberg, halverwege de berg kreeg de zendelingen bus pech en dat werd dus lopen, alles bij elkaar was dat wel sneu want nu konden ze niet de watervallen bekijken omdat zij de Zendingspresident hadden beloofd om 14.00 uur weer terug te zijn in Paramaribo.

Gelukkig hadden we Broeder Holman van Koewarasan gevraagd om met ons mee te komen, want je weet maar nooit onderweg, daar hij van alle markten thuis is kon hij de bus, met gebruik van een spuitbus om muggen te doden,  zo repareren dat de Elders toch naar huis konden rijden. De Elders moesten hierdoor 6 km. naar boven en weer terug lopen, door de vele push ups die zij dagelijks doen hebben zij hiervoor wel de conditie. Ook Jeffrey liet zien wat hij kon en thuis doen ze dagelijks de push ups zodat je kunt zien wat een zending o.a. teweeg kan brengen.

Hij heeft samen met de Elders Angelo onderwezen en hij is gedoopt toen Jeffrey hier nog was. Ook is Shonette Fowler door hem onderwezen en zij is afgelopen zaterdag gedoopt, haar dochter wordt op 27 augustus gedoopt, het moet voor Jeffrey toch wel een heel speciaal gevoel geven om terug te blikken op deze korte maar zeer waardevolle zending, wij zijn zo dankbaar dat wij dit mochten meemaken en hopen dan ook dat hij volgend jaar terug komt.

De twee weken met de Elders Norton en Pedersen hebben hem zo goed gedaan, hij was echt op zending en deze 2 geweldige Elders hebben hem van het zendingswerk en hoe het toe te passen laten proeven, de leden in het Tamenga gebied hebben hem in hun hart gesloten en toen hij bij ons na 2 weken terugkwam vroeg hij ons of we wel naar “zijn” kerk in Tamenga gingen, “zijn” kerk, dat klonk zo leuk.

We zijn met hem naar Nickerie gegaan en daar zijn we op split gegaan  met de Elders Bell en Nielson, het was een succesvolle samenwerking, de dag erna hebben we gesport met de leden van Nickerie en zijn we in de middag weer naar huis in Paramaribo gegaan.

Zondag naar Tamenga en je kon zien dat hij een goed contact had met de diverse leden en onderzoekers. Eén van de onderzoekers is afgelopen zaterdag gedoopt en haar dochter zal 27 augustus worden gedoopt.

Op dinsdag is Jeffrey Kaaiman wezen jagen, de eerste de beste kaaiman waarop werd geschoten was raak en Aroen een jongen van de kerk die pas gedoopt is dook onmiddellijk in het donker het water in om de kaaiman uit het water te halen.

Jeffrey was echt onder de indruk van het geweer en wilde o zo graag daar zelf ook even mee schieten. Broeder Holman zei dat het mocht en gooide een fles in het water waar op hij mocht schieten en dat deed hij heel goed want er bleef niets van de fles over.

Dan is het woensdag en gaan we ons voorbereiden op zijn terugkeer naar Nederland. Wij lieten hem zelf inchecken en zagen dat de baliemedewerkster ging bellen waarop wij vroegen is alles in orde?

De medewerkster gaf als antwoord, hij is pas 16 en kan niet alleen reizen, (in Suriname nemen ze dat heel letterlijk) wij moesten zo lachen want wij moesten hem bij ons houden totdat zij hem kwam halen en door de douane begeleiden en later naar en in het vliegtuig verder te begeleiden. Dat is wat je noemt persoonlijke VIP service. En zij was ook nog een leuke dame, Jeffrey vond het niet erg en moest er om glimlachen.

Jeffrey ging om half 8 weg en om half 1 in de nacht kwam Elder Job aan, het was dus een drukke en indrukwekkende dag. Half 2 gingen we slapen om dan om half 5 weer op te staan om een zendeling naar de veerboot in Nickerie te brengen i.v.m. zijn overplaatsing naar Guyana. Daar moesten wij Elder Scott weer ophalen die weer terugkwam naar Suriname. Maar na lang wachten geen Elder Scott dus bellen met het echtpaar die hem op de boot zouden zetten en toen bleek dat zijn visum niet in orde was en hij de volgende dag pas kon komen. Ja ons zendingspad gaat niet altijd over rozen, wij moeten soms veel geduld hebben.

Met de beide Jovo Centra hebben we een sportevenement georganiseerd met tot slot een dans en karaokeavond. Dankzij de donaties uit Nederland hebben wij goede ballen kunnen kopen voor de diverse sportonderdelen.

Het was een hele fijne en opbouwende dag, 5 sporten werden er gespeeld. De jonge mensen hebben op een enorme manier genoten zo blijkt uit hun reacties. Een artikel daarover zal worden gestuurd naar de Liahona.

Wij merken nog steeds dat de komst van onze Patriarch Han Hogervorst een diepe indruk heeft gemaakt bij de Surinaamse leden ze praten er nog steeds over en geven er getuigenis van en zien uit naar zijn tweede komst!!

We hebben onze eerste autoschade te pakken, de achterop rijdende man lette even niet op waardoor hij onze auto aan de rechterachterzijde raakte. Zijn voorkant is enorm beschadigd en bij onze auto (een Hilux truck) was de bumper een stukje ingedrukt.

De afgelopen 4 dagen hebben wij Broeder Pooran de financiële man voor de West Indies Mission begeleid en ondersteund bij het hebben van gesprekken met de diverse toeleveringsbedrijven aan de kerk in Suriname. Het was voor hem heel fijn om Peter bij zich te hebben voor een goede communicatie in het Nederlands. Want veel dingen gaan hier niet zoals hij het hoopte te regelen. Bij één bedrijf kreeg hij de neiging om over de balie te springen maar dat kon Peter nog net voorkomen, je moet hier geduld hebben.

Vlak voordat wij hem naar het vliegveld brachten belde President Gamiette, onze Zendingspresident om ons uit te nodigen een uur later deel te nemen aan de Zendingspresidium vergadering via het GoToMeet programma.

De zoneleiders hebben ons geholpen het contact tot stand te brengen in de Tamenga kerk. President Gamiette vroeg ons of wij niet verwonderd  waren dat hij ons had uitgenodigd voor deze vergadering, ja zeiden wij, later in de vergadering werd er gesproken over de ontwikkeling van de Jonge Volwassenen in de West Indies Mission. Ze waren onder de indruk van het enthousiasme van de Jonge Volwassenen waardoor wij reeds zijn uitgenodigd om volgende week voor 4 dagen naar Georgetown in Guyana te gaan voor het trainen en organiseren van 2 Centra voor Jonge Volwassenen ze hebben daar reeds OutReach koppels geroepen en staan te trappelen om te beginnen.

De President heeft ons nu geroepen als specialisten voor de Jonge Volwassenen Centra en wil dat wij naar de andere gebieden van de West Indies gaan, waaronder de eilanden, te beginnen met St. Vincent in september. Deze opdracht vinden wij bijzonder en zullen er graag gehoor aan geven. De Elders hebben we moeten beloven dat zij op de eerste plaats blijven komen en dat hebben we hen beloofd want per slot van rekening beschouwen wij hen als onze “zonen”.

Wij wensen iedereen gezondheid toe en daar waar ziekte en/of verdriet is, om iemand die er niet meer is, veel kracht en wijsheid.

Wij wensen de jeugd die op kamp is een hele goede en opbouwende tijd toe.

Heel veel liefs van ons beiden, wij houden van jullie.
Peter en Ina (Elder en Zuster Jansen)

6e Verslag Zending Suriname 14 juli 2011

Lieve, lieve familie en dierbare vrienden,

Daar zijn we dan eindelijk weer. Tweemaal lief is omdat we een blog overgeslagen hebben daar Elder Jansen zo nodig naar Nederland moest voor een galblaas operatie.

We zijn naar Nederland vertrokken op 4 april en hebben daar voordat de operatie plaatsvond ook nog met de zendelingen kunnen samenwerken.

Nadat de galblaas op 18 april is verwijderd zijn we op advies van de arts op 11 mei weer teruggekeerd naar ons zendingsgebied in Suriname.

Ondanks dat we het in Nederland erg goed gehad hebben en 5000 km in Paul zijn nieuwe auto, waar nog niet mee was gereden, hebben afgelegd, waren we echt heel erg gelukkig dat we onze zending weer konden voortzetten.

Toen we op Zanderije aankwamen en de zoneleiders ons verwelkomden hoorden we een zucht van verlichting, eindelijk zijn jullie weer thuis. We hebben jullie heel erg gemist. Een betere thuiskomst konden we ons niet wensen.

De volgende dag toen we bij hen thuis kwamen om alle financiële paperassen weer in ontvangst te nemen werden we verrast met een leuk ingepakt cadeautje.

We hadden met elkaar een “veertig dagen vasten” programma afgesproken en de zoneleiders hadden van alle Elders, inclusief onszelf, op een slimme manier de maat van onze ringvingers ontfutseld.

Het idee was om alle zendelingen een ring te geven met inscriptie als blijvende herinnering aan deze zendingsactie in Suriname.

Wij wisten van deze actie maar niet dat de zendelingen ook ons daar mee wilden verrassen, aan de buitenzijde van de ring staat : “Trust in the Lord with all your heart” Proverbs 3:5 en aan de binnenzijde staat Sranan Ma en Sranan Pa. Alle ouders hebben dit bij elkaar gebracht en ook een brief voor hun zonen gestuurd, toen ze ons dit gaven keken ze met grote spanning naar onze reactie, uiteraard Zr. Jansen mocht ze niet knuffelen maar wilde dat wel, en aan onze reactie zagen ze dat we er heel erg dankbaar voor waren.

We waren amper 1 week in Suriname of de pijnaanvallen kwamen in volle hevigheid weer opzetten en heeft ons tot twee weken geleden behoorlijk parten gespeeld. Na allerlei verdere onderzoeken kwam onze huisarts op het volgende lumineuze idee, het zal toch geen parasiet zijn? Zijn advies was laten we een kuur nemen en baat het niet dan schaadt het niet. Na twee dagen begonnen de vreemde darmpijnen te verdwijnen en sindsdien geen enkele pijn meer gehad en weer meer energie gekregen.

Op 13 mei 2011 hadden wij de opening van het tweede Jovo Centrum in Paramaribo, we hebben nu dus in Noord en in Zuid een Centrum met in totaal een gemiddelde opkomst van 42 jovo’s. De beide Centra gaan nu meer samenwerken als het gaat om b.v. High light activiteiten. Op 30 juli zal de eerste activiteit plaatsvinden. Het gaat om een sportclinic  overdag in de sportaccommodatie van het Politie Opleidings Centrum in Paramaribo en een daar aan verbonden dansavond. Doel van deze ondersteunende zendingsactiviteit is schoolvrienden, onderzoekers en minder actieve jovo’s tot elkaar te brengen. De zendelingen zullen op fysieke en geestelijke wijze hier bij betrokken zijn. In onze volgende blog zullen wij jullie verslag uitbrengen over hoe deze dag verlopen is.

Tegelijkertijd willen wij een woord van dank uitbrengen aan al diegenen die ons tot op heden zowel financieel als in natura hebben geholpen om de Centra te voorzien van de benodigde sport en spel materialen, de Centra zijn daar bijzonder dankbaar voor.

Intussen zijn de Centra druk bezocht door de diverse leiders van de West Indies Mission die zo enthousiast waren dat het nu door de gehele West Indies Mission als een lopend vuurtje rondgaat. Graag willen wij hierover een leuke ervaring delen. Afgelopen vrijdag was onze Zendingspresident Claude Gamiette met ons in vergadering in het kerkgebouw waar het Jovo Centrum Noord in gevestigd is. Na de les hadden ze als activiteit Karaoke en daar klonk tijdens het zingen van “We are the world” zoveel enthousiasme uit de ongeveer 20 aanwezige jovo kelen dat het voor de President onmogelijk was om stil te blijven zitten, hij glimlachte breed en zei “Ik wil daar graag even bij zijn” en met het foto/filmtoestel in de hand danste hij tussen de jovo’s door en liet zijn vreugde over dit Centrum duidelijk blijken. Je kon zien dat hij zelf ook kinderen heeft die bijna de jovo leeftijd hebben.

Vandaag kregen wij het verzoek via zijn raadgever President Ricks om naar George Town in Gyana te gaan en daar aan de lokale leiders het Out Reach programma te presenteren. Deze opdracht gaan wij in augustus vervullen. Dit vinden wij zo leuk en wij genieten er zo van, het is zo prettig om met jonge mensen om te gaan en hen iets aan te bieden waardoor zij betere toekomstige leiders kunnen worden.

Zoals jullie begrijpen gaan onze zendingsactiviteiten zoals Gezinsavonden, met de zendelingen naar onderzoekers toe etc. gewoon door en ook onze zorg voor de Elders. Zoals de fourth of July hebben we uitbundig met hen gevierd met alle benodigde voedsel en drinken wat daar bij hoort.

Het gebied in Nickerie is weer geopend voor Zendelingen, we kijken naarstig uit naar een Nederlandssprekend Echtpaar dat bereidt is voor 6 maanden in Nickerie samen te werken met de Elders.

Op zaterdag 30 juli zal daar de eerste doopdienst weer plaatsvinden en hiervoor zal men het plaatselijke zwembad afhuren!!

In de kerk van Koewarasan is het naastgelegen pand bij de kerk getrokken zodat de ruimte nu verdubbeld is. We zijn blij met de groei en voor de mensen dat er meer vergaderruimte is gekomen. We zien dat deze vooruitgang vreugde geeft onder de leden.

Wat wij ons in Nederland niet altijd realiseren is de luxe dat wij een eigen Ringpatriarch hebben. Hier in Suriname waar de kerk 20 jaar geleden is georganiseerd wachten al die tijd al mensen op een patriarchale zegen die in het Nederlands kan worden uitgesproken.  In de tweede helft van mei 2011 heeft President Packer een brief gestuurd waarin de toestemming werd verleend aan Patriarch Han Hogervorst om voor een paar weken in Suriname Patriarchale zegens te verlenen.

Voor onze familie en vrienden die geen lid van de kerk zijn willen we even uitleggen wat een patriarchale zegen is. Een patriarchale zegen bevat de raad van de Heer aan de persoon die de zegen ontvangt en maakt zijn of haar afstamming in het huis van Israël bekend. Misschien wordt het nog niet begrepen, maar het is een leidraad in je leven waar je door gemotiveerd kunt worden om je leven erop te richten. Bijvoorbeeld in Ina haar patriarchale zegen staat iets dat pas gedurende onze  zending duidelijk is geworden en dat was best bijzonder daar zij die zegen al in 1973 heeft ontvangen.

In de avond van donderdag 16 juni 2011 stonden wij bij Airport Zanderije vol spanning te wachten op de komst van Patriarch Han Hogervorst van de Ring Den Haag Nederland. Voor veel leden van de kerk in Suriname was dit een vervulling van een lang verwachte wens.

Toen het goede nieuws bekend werd waren er zelfs mensen bij die spontaan een vreugdedansje maakten en blijk gaven van hun ontroering omdat zij hier zoveel jaren naar hebben uitgezien.

Op zondagavond heeft Han een haardvuuravond verzorgd wat hij zelf omschreef als: de broeders en zusters waren één en al aandacht. Het was duidelijk voelbaar dat men een groot verlangen had om meer over patriarchale zegens te horen, zodat zij zich goed konden voorbereiden op het ontvangen daarvan.

De periode die wij met Han hebben doorgebracht in ons Zendingsgebied hebben wij ervaren als één van de hoogtepunten gedurende onze zending. Wij hebben genoten van zijn aanwezigheid in ons huis en hebben daardoor een stukje mogen meemaken hoe de Heer werkt met de Patriarch en welke voorbereidingen en werkzaamheden eraan verbonden zijn. Het heeft ons respect voor deze prachtige roeping doen toenemen en wij zullen ons huis graag voor zijn terugkomst weer openstellen.

Voordat Han weer naar Nederland ging hebben wij hem enkele vragen gesteld en een kort verslag gemaakt voor de Liahona en dit verslag komt in de oktober Liahona te staan.

Hemelse Vader heeft vele wegen die ons dichter tot Hem brengen, het evangelie van Jezus Christus is ons zo dierbaar en alle kansen die we ontvangen om te groeien en vooruitgang te maken nemen wij in grote dankbaarheid aan. Een patriarchale zegen geeft ons gedurende ons leven de mogelijkheid onszelf te evalueren en bij te sturen.

Op woensdag 6 juli komt Jeffrey aan op Zanderije, hij lacht breed als hij ons ziet en wij lachen nog breder, het is zo leuk en zo fijn om hem hier te begroeten.

Zijn minizending van twee weken hier in Suriname vangt aan op donderdag 7 juli 2011 en begint met een zoneconferentie. Hij was onder de indruk van alles wat werd gepresenteerd en President Gamiette betrok hem volop in de discussies. Zo te zien voelde Jeffrey zich wel op zijn gemak tussen al deze fijne zendelingen. Op een gegeven moment moesten we naar de stad en gingen via het gebied waar Jeffrey werkt en we hoopten met de camera in de aanslag hen tegen te komen en zo een foto te maken. Dan zijn we al verder richting stad gereden en bergen de camera weer op en dan gebeurd het, daar komen ze met z’n drieën aangefietst, wij toeteren en zij lachend zwaaien, geen foto dus. In ons volgende blog gaan we meer over zijn zending vertellen.

Wij wensen allen heel veel vreugde en liefde toe, daar waar ziekte is heel veel sterkte wij denken aan jullie in onze gebeden.

Wij houden van jullie,

Liefs,

Peter en Ina (Elder en Zuster Jansen)

5e verslag Zending Suriname

Zondag 13 maart 2011

Lieve familie, en dierbare vrienden,

Wij willen ons verslag graag beginnen met een voor ons zeer verheugende mededeling, want onze kleinzoon Jeffrey, die dan 16 jaar is, komt in juli naar Suriname om 2 weken hier met de zendelingen mee te gaan en te ervaren hoe het is om zendingswerk te doen in een ander land met een totaal ander klimaat en een andere cultuur.

En hij blijft 3 weken dus mogen ook wij een week met hem optrekken en kan hij zien hoe zijn Opa en Oma zendingswerk doen. Wij kijken er verlangend naar uit en waren zeer gelukkig toen we hoorden dat alles voor de reis was geregeld.

We hebben met President Gamiette, onze Zendingspresident,  gesproken om hem te vertellen dat het nu zeker is dat Jeffrey gaat komen, hij glimlachte en zei we gaan er voor zorgen dat het voor hem een bijzondere tijd wordt.

Vorige keer openden wij met de mededeling dat we zo blij waren dat Elder Roepers hier in Suriname is, maar helaas bij de laatste overplaatsing moesten wij hem en Elder Scott op het vliegtuig zetten naar Trinidad vanwaar hij later in de week door zou reizen naar Guyana waar zij deze beide Elders heel hard nodig hebben, wat wij best wel een beetje moeilijk vonden omdat hij het laatste stukje Nederland was wat we nog bij ons hadden. Gelukkig hebben we nu een nieuwe maar ook geweldige zoneleider terug gekregen Elder Norton.

Nu zullen wij enkele ervaringen met jullie delen sinds onze laatste blog.

Op 6 februari hadden wij de Jovo’s nogmaals bij ons thuis en nu waren het er duidelijk meer dan de 1^e keer. 

Het enthousiasme neemt zienderogen toe. Er was via het internet ook nog een kort contact met Kimberley die wat vragen beantwoordde die de Jovo’s haar stelden. Die dag werd besloten om de volgende bijeenkomsten op wekelijkse basis in de kerk te Wanica te houden voor het Jovo Centrum Zuid. De bedoeling is dat na ongeveer 2 maanden het Jovo Centrum Noord eveneens van start zal gaan. Geweldig, we zijn hier heel erg blij mee daar wij zien dat het voor minder actieve Jovo’s een lagere drempel is om via het centrum terug te keren naar de kerk.

Voor het eerst hebben wij nu ook mogen meemaken wat er met de zogeheten korte regentijd wordt bedoeld. Wij hebben nog nooit zoveel water in zo’n korte tijd uit de hemel zien komen, binnen onafzienbare tijd stonden de straten en veel winkels blank.

Er waren houten huizen op lage plaatsen die midden in het water stonden en waar men door het water moest waden om op droge plaatsen te komen.

Het was soms best wel gevaarlijk maar gelukkig hadden wij onze nieuwe truck gekregen en bracht deze ons absoluut veilig naar waar wij moesten gaan.

Intussen hebben wij via de zendelingen een gezin leren kennen die een kippenfarm hebben en de Elders vragen ons dan mee voor bepaalde lessen, wat wij heel bijzonder vinden.

De moeder van het gezin heeft vorig jaar haar man verloren. En samen met haar zus drijft zij nu de kippenfarm. De zussen volgen de lessen apart van elkaar, Sandy zorgt meestal dagelijks voor het rapen van de eieren en als dienstbetoonproject heeft Ina intussen 2 maal met haar de eieren geraapt. Dat is trouwens een hele belevenis want de kippen zijn niet altijd blij als je de eieren onder hen vandaan haalt, ze kunnen soms behoorlijk pikken en worden dan door Ina en Sandy met een resoluut gebaar hun hok uit gewerkt.

Peter maakt intussen foto’s veilig van buitenaf door het gaas want hij houdt niet zo van pikkende kippen en helemaal niet als er zoveel om hem heen lopen.

Het is een fijn contact want tijdens deze werkzaamheden (dienstbetoon) worden de vriendschapsbanden gesmeed.

Sandy heeft ook een leuke hond, zodra Peter in de buurt is begint hij agressief en gretig te happen wat Peter minder leuk vindt, en vervolgens hebben de dames de hond aan de ketting gelegd, maar als Ina bij de hond komt dan kwispelt hij met zijn staart en geeft kopjes omdat hij weet dat Ina altijd een lekker hondenbrokje voor hem heeft. Peter houdt er niet van om überhaupt een hondenbrokje in zijn hand te hebben laat staan de hond er één te geven.

Zeer binnenkort zal Sandy worden gedoopt.

Daar wij druk bezig zijn met het organiseren van het 1^e Jonge Volwassenen Centrum zijn wij tevens ook op zoek naar geschikte plaatsen waar wij met de Jovo’s naar toe kunnen gedurende een weekend of mid-week. Eén van de plaatsen die geschikt zijn voor de Jovo activiteiten is o.a. het Indianen dorp Matta. Samen met Zr. Egenia, die daar is geboren en wier familie al vele jaren in het dorp woont, zijn wij naar haar dorp gegaan om kennis te maken met haar familie. Daar hebben wij afspraken gemaakt met haar zus Eva die cassave brood bakt volgens een al oud gebruik. Het is de bedoeling dat de Jovo’s dat straks van haar zullen leren en wel vanaf het moment van hout sprokkelen, cassave raspen, zeven, en als bloem op een metalen plaat in een vorm leggen.

Het cassave brood wat wij van haar zus hebben meegekregen was werkelijk heerlijk en hebben dan ook gelijk voor alle zendelingen deze broden bestelt en het smaakt naar meer.

Een ander familielid zal hen leren een dak te maken van bladeren. 

En samen met Peter zullen de palen door middel van sjorringen aan elkaar worden bevestigd zodat een dergelijke hut voor ongeveer 15 jaar kan worden gebruikt. Dit soort zelfredzaamheids activiteiten zullen een onderdeel vormen van meerdere activiteiten die de Jovo’s tijdens een kort kampje zullen leren. Het belangrijkste is natuurlijk de sociale contacten die zij onder elkaar kunnen hebben.

Wij zijn ook nog volop bezig met het geven van gezinsavonden bij minder actieve gezinnen en bij andere leden van de kerk die geen gezinsavonden houden.

In Nickerie hoorden wij dat de gezinnen nu om de beurt de gezinsavonden verzorgen waardoor ons doel is bereikt dat de gezinnen zelf hun gezinsavonden gaan houden en dat is een goed gevoel.

Ook zijn wij opnieuw bij de familie Kabenda (ruim 20 personen), wederom rond het kampvuur, weer bij elkaar gekomen waar Ina het verhaal vertelde van de Barmhartige Samaritaan en de kinderen genoten van het spelen van deze gelijkenis. Het was wederom weer een hele leerzame en gezellige avond.

We hadden dit keer ook een spel met een speelgoedbom die tikte en tussen 5 en 65 seconden zogenaamd ontplofte en degene die hem dan net in de handen had was af.

Het gaf grote hilariteit want iemand die niet zo snel een antwoord kon geven voelde het tikken van de bom en gaf zenuwachtig de bom alvast door terwijl het antwoord nog gegeven moest worden. Kortom met de kinderen hebben wij een ontzettende leuke band en als wij in Uitkijk de kerk bezoeken komen ze allemaal naar buiten om ons een hand te geven en komen bij ons zitten in de kapel. Vandaag vroegen 2 meisjes Kabenda waar we woonden en of het mogelijk was om gezellig bij ons te komen!!! Ze hebben de leeftijd van Jennifer en zijn net zulke gezellige kinderen, die precies weten wat ze willen.

We zijn vrijdagnacht 5 maart naar Trinidad-Tobago vertrokken voor een zendingsechtparen conferentie. We werden zeer enthousiast door enkele echtparen begroet en voorzien van een heerlijk Amerikaans ontbijt waarna wij naar bed konden om tot in de middag te slapen. Gedurende de dag kwamen nog enkele echtparen aan en hadden we in de avond een gezellig samenzijn.

De volgende ochtend zondagnacht stonden wij al weer om 4 uur op het vliegveld om door te vliegen naar het eiland St. Lucia.

Daar aangekomen gingen we meteen naar de kerk en onze koffers werden in het hotel afgeleverd. We hadden een fijne getuigenisvergadering en daarna het 1^e deel van de conferentie, tussen 13.00 en 16.00 uur waarna wij een gezamenlijke lunch nuttigden.

Het hotel was werkelijk goed verzorgd en de 2 dagen die we daar zouden doorbrengen zijn voor ons heel leerzaam en ontspannend geweest.

Een paar dagen voor de conferentie ontvingen wij een verzoek van de Zendingspresident om tijdens de conferentie op maandag een presentatie te verzorgen over het organiseren van een Out Reach Centre en dat moest natuurlijk wel in het Engels. Dat ging ons gelukkig bijzonder goed af en de reacties waren zeer positief. Verschillende echtparen wilden nu in hun gebied ook een Out Reach Centre starten. Afgesproken werd dat men eerst zal kijken hoe het in Suriname van de grond komt en als dat gaat zoals wij verwachten zal men dit in de gehele West Indies Mission gaan organiseren. Door de enthousiaste ontvangst van dit programma en de ervaringen die wij inmiddels in Suriname met de Jonge Volwassenen hebben opgedaan zijn wij ons meer dan ooit bewust dat onze Ringpresident geïnspireerd werd toen hij ons vertelde in 2008 dat hij voorlopig onze zendingspapieren in de kluis deed en ons riep als zendingsechtpaar om het Jonge Volwassenen Centrum in de Ring den Haag te organiseren. Naar nu blijkt voelen wij dat de Heer een plan had om ons eerst voor te bereiden op een nieuwe ontwikkeling in Suriname daar de Jonge Volwassenen een cultuuromslag teweeg kunnen brengen dankzij het Out Reach programma waar hier grote behoefte aan is.

In verband met het organiseren van het Jonge Volwassenen Centrum zijn er inmiddels al heel wat gesprekken geweest met de Leiders van het District en de Gemeentes en de Jonge Volwassenen.

Gisteren 12 maart  zijn wij voor het eerst gestart in de kerk van Wanica voor het Jovo Centrum Zuid. Het was een geweldig succes, er was afwisselend spel, een heerlijke maaltijd, een geweldige Instituut les over het boek Voorbereiding op een eeuwig huwelijk en er werden leuke contacten met elkaar gelegd.

Ook het Out Reach echtpaar dat die dag was geroepen maar nog niet officieel bekend, was op deze avond aanwezig en hebben werkelijk genoten van de enthousiaste reacties van de jongeren. Zij hebben er veel zin in en zullen door ons 6 weken begeleid worden.

Wij willen graag iedereen bedanken die zo spontaan en liefdevol op onze blog reageren, het houdt ons dicht bij elkaar en helpt ons met nog meer vreugde onze zending te vervullen.

Wij danken onze Hemelse Vader voor deze kans om hier te mogen dienen in de West Indies Mission. Toen wij tijdens de couple conferentie met al deze zendingsechtparen samen waren voelden wij een hele speciale band met elkaar, we voelden allen zoveel vreugde in het dienen van de Heer, dit zouden wij in ons leven niet hebben willen missen.

Een vraag van de Zendings President was of wij nog andere echtparen wisten die een zending zouden willen vervullen. Mocht u een gevoel hebben om aan deze oproep nu of in de nabije toekomst te willen voldoen adviseren wij u contact op te nemen met uw Bisschop.

Allemaal maar weer tot de volgende keer, er is altijd meer te vertellen.

Wij groeten jullie vanuit Suriname en veel sterkte voor de gezinnen waar ziekte is.

Wij houden van jullie allemaal en tot horens.

Met liefdevolle groet.

En voor onze kinderen en super lieve kleinkinderen een hele dikke knuffel.

Peter en Ina / opa en oma