Lieve kinderen, kleinkinderen en verdere familie en vrienden,
Wat voelen wij ons enorm gezegend met dit rijke evangelie. Het geeft ons zoveel inhoud in ons leven en daarom willen we jullie zo graag laten delen in onze zendingsvreugde. Het vuur in ons wordt dagelijks aangewakkerd door de bijzondere ervaringen die wij hier in het Switi Sranan dagelijks meemaken.
In ons 8e verslag beloofde wij jullie iets te vertellen over ons bezoek aan de kerk op het eiland St. Vincent waar wij eveneens een Outreach Centrum moesten organiseren. We vlogen via Trinidad met een klein twee motorig vliegtuigje naar dit prachtige vulkaaneiland in de Caribische zee te midden van een groep van 32 eilanden die voor zeil liefhebbers een enorme aantrekkingskracht zijn.
Wij kwamen daar echter niet om te zeilen maar om de jonge volwassenen bekend te maken met het Outreach programma. Het eiland heeft twee kerken waarvan één op de top van een heuvel. De jongeren komen daar vaak bij elkaar, ook als de kerk gesloten is, omdat je vanaf de parkeerplaats een prachtig uitzicht hebt over alle eilanden om je heen te midden van een mooie donkerblauwe zee.
We hebben samen met de lokale zendelingen diverse minder actieve jovo’s bezocht en uitgenodigd voor de haardvuuravond en presentatie van het outreach programma.
We hebben Vrijdag en Zaterdag alle leiders en leidsters, die verantwoording dragen voor de jovo’s, getraind en Zaterdagavond hadden we een goede opkomst van actieve, minder actieve en niet-leden. We hebben na de presentatie enkele leuke activiteiten gedaan en iedere jonge volwassene was reuze enthousiast.
Een maand later ontvingen we bericht dat de jovo’s een geweldige opkomst hebben en het Instituut een grote vooruitgang heeft gemaakt.
Toen we Zondag in de kerk zaten stond de deur wijd open en keken we recht voor ons uit en zagen de schitterende Caribische zee letterlijk aan onze voeten liggen.
Maar we maken ook zeer verdrietige en emotionele momenten mee. Zr. Joys uit Koewarasan overleed aan een ernstige ziekte. Wij waren aanwezig bij de afscheidsdienst en hebben daar met de Elders gezongen. We zijn vervolgens meegegaan naar de Crematie welke plaatsvond bij het strand. Dat gaat op een zeer primitieve manier en doet een hoop pijn om te zien dat volgens de gewoonte het oudste kind, en in dit geval haar enige jonge zoon, met een brandende fakkel het vuur binnen de kist en onder de houtstapel moest aansteken terwijl hij het uitschreeuwde van pijn en verdriet. Hij wilde dit niet doen maar het werd van hem verwacht. Toen het vuur snel om zich heen greep en hij voor zijn ogen zijn moeder zag zeeg hij ineen. Dit zijn zeer ingrijpende momenten die voor ons zo onwerkelijk zijn omdat het hier een kwestie is van kun je het wel of niet betalen als je de crematie liever in een moderne oven wil.
We zijn op verzoek ook nog met de moeder, en haar zuster, van de overleden jongeman Jonathan Leming naar het graf gegaan. Moeder is geen lid van onze kerk. Het was zeer emotioneel om te zien dat Jonathans moeder bij het graf, nadat wij met elkaar hadden gebeden, een flesje met limonade uit haar tas haalde en dat rond het graf uitgoot. Zij legde ons uit dat Jonathan, nadat hij was neergestoken, had geroepen om hem wat te drinken te geven en toen ze hem dat wilde geven stierf hij en het is een Indiaans gebruik dat dan alsnog te doen.
Op 21 Oktober zou Jonathan 17 jaar geworden zijn. Op zijn verjaardag hebben wij een grote gezinsavond gehouden waar vele familieleden bijeen waren om de ouders te ondersteunen en Jonathan te gedenken. Het is een geweldige avond geworden met veel zang, muziek, een opbouwende les en activiteiten waaraan ook Jonathan had meegedaan kort voor de fatale dag. Sinds die tijd hebben we regelmatig familieleden die de kerk bezoeken en lessen van twee geweldige zendelingen ontvangen.
We kregen bericht van het Instituut dat sinds de start van de Jovo Centra in Suriname de Instituut opkomst meer dan verdubbeld was. De grote zorg blijft echter dat er geen budget beschikbaar wordt gesteld voor de Centra zoals we dat in Europa gewend zijn. President Vinas ( Gebiedspresident ) zei ons dat ze wat meer creatief moesten zijn om de (kleine) maaltijden te bekostigen. Welnu dat zijn ze. Ze hebben voor de tweede en vierde week van de maand sponsoren gevonden in de vorm van leden die 1 x per maand of per 3 maanden een maaltijd kosteloos willen verzorgen en op de eerste Zaterdag van de maand zal er tijdens het vasten geen eten zijn maar na het Instituut een passende activiteit die hen geestelijk sterker zal maken. Het budget dat door de units moet worden opgebracht, en dat is niet veel, wordt gebruikt om bijvoorbeeld pancake of tosti’s te bakken op de derde Zaterdag van de maand en dat kost een stuk minder en gaat er ook goed in terwijl het sociaal contact daar niet onder te lijden heeft.
Op 2 November bezochten wij opnieuw Guyana voor een follow up en training van het District presidium betreffende de Jovo Centra. We bespraken daar tevens de mogelijkheid van een YSA Conferentie. We hebben een Instituut les bijgewoond en daarna aan de activiteiten meegedaan en zelf ook een spel geleid. Het was een fijne en opbouwende tijd met de jovo’s en zien met vertrouwen de toekomst tegemoet.
We schreven reeds in onze vorige blog dat er een verlangen onder de jovo’s was om een YSA Conferentie te organiseren. Wij hebben nu inmiddels bericht ontvangen dat er goedkeuring is gekomen om van 19 tot en met 21 April 2012 in Guyana een YSA Conferentie te houden die de jovo´s dichter bij elkaar zal brengen. Men zal d.m.v. money making projects de benodigde transport kosten moeten opbrengen en dat gaan ze zeker doen want het enthousiasme is groot.
Op 10 November is ons tweede koppel van de afgelopen twee maanden, die elkaar als jovo’s wat beter hebben leren kennen, in het huwelijk getreden. Wendy is op 5 Februari gedoopt en Ralph, die net terug is van zending zien beiden uit naar hun tempelhuwelijk zodra Wendy een jaar lid is. Ina mocht tijdens de kerkelijke inzegening van het huwelijk een paar “Wijze woorden” richten tot het bruidspaar. Dit was tevens het eerste echtpaar dat in de kerk een wettig huwelijk heeft gesloten. President Haverkamp ( 2e raadgever in het District presidium ) mag als kerkelijk ambtenaar voortaan wettige huwelijke sluiten. Voor de vele mensen die tot de kerk willen toetreden maar nog niet gehuwd zijn zal dat een iets makkelijkere stap zijn.
De Gemeente Uitkijk is de unit aan wie wij extra aandacht moesten geven van het District presidium. We werken nauw samen met de zendelingen. We zijn begonnen met het verbeteren van de organisaties. Naast de Jovo’s heeft thans het JW onze hoogste prioriteit daar bijvoorbeeld de participatieperiode nog onbekend terrein was
En wat we zien gebeuren nu er goed vergaderd wordt, en Ina naast het trainen van het JW presidium meewerkt om de programma’s onder de knie te krijgen, is een opmerkelijke verbetering in de opkomst. Want de ouders worden steeds enthousiaster bij het zien van hun kinderen. Daardoor gaan ze in de andere organisaties nu ook meer vooruitgang maken. De zendelingen worden beter ontvangen en onderwijzen de ouders van de kinderen die met hun vriendjes in de kerk naar het JW komen. Thans wordt er door broeder Schipper met zijn gitaar elke Zondag tijdens de participatie periode gezongen en muziek gespeeld. Kleine kinderen van 2 tot 7 jaar hebben een soort sambabal in de vorm van een ei in hun hand, die ze beslist niet meer los laten, om het gitaarmuziek te begeleiden. De grotere kinderen hanteren de tamboerijns.
Elke Zondag genieten we van hun voorbereidingen op het kerstfeest ( Woensdagavond 21 December ) en ziet iedereen ernaar uit om te genieten van het muzikaal talent van onze kleinen. We zullen het filmen en foto’s van maken. Het lijkt erop alsof de Heer Uitkijk wil zegenen want we zien nu wekelijks de opkomst groeien. Een halfjaar geleden was de opkomst tussen de 17 en 25. Langzaam loopt de opkomst op en nadat we al enkele weken rond de vijftig zitten was het vandaag een hoogtepunt met een opkomst van 64. Waarvan 12 onderzoekers en twee minder actieven. Iedereen is gelukkig en de zendelingen doen veel goed werk en raken steeds meer vervuld met de geest. Ook het Huisonderwijs, wat in Suriname nog veel te wensen laat, is inmiddels gestart en brengt veel goeds voort.
Het zal voor ons echt heel moeilijk zijn om eind april afscheid te nemen maar dat is zending. Wij zijn zo dankbaar dat we dit kunnen doen en zouden alle leeftijdgenoten wel willen oproepen een zending in Suriname te vervullen want de behoefte aan Nederlandssprekende echtparen is groot.
Veel liefs uit Suriname en wij wensen allen een bijzondere kerst toe met het verlangen om anderen te laten delen in uw vreugde zoals ook wij onze vreugde graag met u delen. De brieven, kaarten etc. die wij van jullie ontvangen vult ons hart werkelijk met grote dankbaarheid en liefde.
Allemaal heel veel liefs en sterkte in deze donkere dagen waar ons verlangen naar licht zo groot is. Dat dat licht voor jullie allemaal mag schijnen is onze innige wens.
Liefs Ina en Peter
