Verslag 29 november 2010

Hier dan eindelijk ons 2^e verslag een week later dan beloofd maar we hebben het dan ook ongelofelijk druk.

Zondag 7 november namen wij afscheid van Elder Lubberink en dat bestond hierin dat Peter de hele middag tot half 8 s’avonds met hem rondreed langs de gebieden waar hij gediend heeft. Daar iedereen hem ontving met de nodige lekkere hapjes die zij hadden voorbereid werd het wel een dag van heeeeeel veel warme en heet gepeperde hapjes. Bij de laatste visite aan de mensen in Koewarasan waren verschillende leden van de kerk naar één bepaalde centrale plek gekomen. Een ieder had zijn eigen lekkernijen meegebracht en Peter maar lekker eten van al die heerlijke vleesgerechten.Terwijl hij sprak met een broer, van één van de leden, die vertelde dat hij jagen als sport had en o.a. op jacht ging naar  kaaimannen, eng verhaal hoor. Intussen at Peter van de lekkere vleesgerechten en bedankte de mensen uitbundig.  De zondag daarop hoorde hij van broeder Rommy dat hij kaaimanvlees had gegeten!!! (eerlijk gezegd was alles lekker dus ook die kaaiman)

Die avond waren alle zendelingen bij ons thuis om van een heerlijke maaltijd te genieten,(ook Peter en elder Lubberink die de buik natuurlijk al rond gegeten hadden) om op zendingswijze  afscheid van hem te nemen. Het was voor ons een leuke ervaring om mee te maken hoe wij, middels het zingen van lofzang “Zullen wij elkaar ontmoeten”, op originele wijze afscheid namen en dat was best ook emotioneel.

Na een paar uurtjes te hebben geslapen stonden wij om 2 uur in de nacht op om hem naar Zanderije te brengen, waar ook wij afscheid namen van een fijne en goede zendeling.

Enige tijd later moesten wij opnieuw naar de Airport (altijd weer in de nacht!!) om zendelingen weg te brengen die voor training naar Trinidad gingen. Onderweg is er elke keer politiecontrole voor rijbewijs en autogegevens en het controleren van wat er in de auto zit. Daar we dit keer 4 zendelingen op de achterbank moesten zetten zaten we met een angstig gevoel dat wij daar bij politiecontrole een paar zendelingen zouden moeten achterlaten om deze later op te halen. Om die reden spraken we af dat we die keer 15 minuten eerder zouden vertrekken dan normaal. We troffen wonder boven wonder dit keer geen politiecontrole en waren dus op tijd op de Airport, echter 1 van de zendelingen die overgeplaatst zou worden naar Tabaco had een overgewicht in zijn koffer aan boeken, zodat hij 100,00 US dollars moest bijbetalen, maar de dame waar we dat moesten afrekenen vond dat toch wel erg veel en had medelijden, ze sprak met mij waarom er zoveel overgewicht was en ik zei dat hij deze middag het bericht kreeg om zijn zending verder voort te zetten in een ander land. Ze zei: mevrouw, betaald u maar 50,00 US dollars en zo werd deze jonge zendeling gezegend.

Op de terugweg naar huis stond tot onze grote verbazing de politiecontrole opgesteld alsof ze nooit van hun plaats waren weggeweest, we wisten niet wat we zagen, maar konden er samen om glimlachen en konden de controle met een gerust hart ondergaan onderwijl de Heer dankend voor deze zegen.

Deze afgelopen weken hebben wij diverse keren samen met de zendelingen onderzoekers bezocht in de verschillende gebieden. O.a. Koewarasan, Wanika, Uitkijk, en Tammenga.

Ook hebben wij verschillende minder actieve gezinnen bezocht en met succes, een paar gezinnen komen weer terug naar de kerk en helpen nu mee om weer andere gezinnen te bezoeken die zij goed kennen en d.m.v. hun getuigenis hen weer kunnen terugbrengen tot de Heer. Dit vinden wij wel het mooiste werk wat wij kunnen doen om de unitleiders te ondersteunen. Dit zijn hele kostbare bezoeken in geestelijk opzicht.

Ina voor de kerk in Wanika

Toespraken, lessen geven en als het om de zondagschool gaat dan wordt dat steeds aan Ina gevraagd 1 minuut voor aanvang van de zondagschool, dus je les goed voorbereiden is hier een must als iedereen dan ook maar dezelfde les heeft gelezen want daar ontbreekt het nog weleens aan. In Uitkijk kreeg ik b.v. een boek over tempellessen in de hand gedrukt met de vraag: Zr. Jansen wilt u vandaag deze les behandelen? Natuurlijk!!! Hier komen de drie jaren Tempelervaring goed van pas en blijkt een goede voorbereiding te zijn geweest. Als we in deze units zijn hebben we ook de gelegenheid om met pas gedoopte leden te spreken. Het is druk bezig zijn, maar daar staat tegenover dat het zeer dankbaar werk is. Meestal gebeuren deze zaken op de zondag en de doordeweekse avonden en intussen gewoon verder werken met de zendelingen. Je kunt je energie hier volledig benutten.

Inmiddels hebben wij de dozen met diverse zaken van thuis ontvangen. Het is een hele belevenis om dat op te halen, vroeg in de ochtend in een lange rij gaan staan om een nummer te ontvangen dan weer in de andere rij wachten tot je nummer wordt afgeroepen, als ze jouw dozen tussen die enorme stapels tenminste hebben gevonden.

Intussen hebben wij al aardig het gebied leren kennen zodat we steeds minder de kaart nodig hebben naar belangrijke punten zoals de bank, postkantoor, ziekenhuis, apotheek, kerkgebouwen enz.

We willen zo graag met de mensen hier in hun eigen taal spreken en hebben Broeder Fer en Broeder Simons bereid gevonden om ons Sranang Tong te leren, verschillende zendelingen hebben zij al onderwezen.  We kijken daar naar uit en dinsdag is onze 1^e cursusavond.

Intussen hebben wij weer enkele doopdiensten achter de rug en het is iedere keer weer een feest.

Als er een interview door de Zendingspresident moet plaatsvinden wordt Peter gevraagd dit in zijn plaats te doen, dat geeft de kans die nieuwe leden beter te leren kennen.

Met één van de gezinnen die extra aandacht nodig hebben zullen wij a.s. maandag bijeenkomen voor een gezinsavond, zij en wij zien daar met grote vreugde naar uit. Wij zullen met elkaar spreken over eeuwige relaties.

Afgelopen vrijdag zijn we naar Nickerie gegaan dat is ongeveer 230 km. van Paramaribo. Eerst in de ochtend gezongen bij een onderzoekster voor haar verjaardag en wat zeep uit Frankrijk gebracht, ze was er zo blij mee. Toen op weg en het was een lange rit, maar tot onze grote verbazing waren de gaten en hobbels dichtgemaakt en geëgaliseerd zo goed en kwaad als het kon. Dat was een aangename verrassing, we hebben er ongeveer 3 uur over gedaan, wij vinden autorijden nooit zo erg als we maar samen zijn en dan vliegt de tijd.

Het is trouwens een prachtige route langs palmbossen, over rivieren en langs rijstvelden en bananenplantages.

We hebben door gesprekken met onderzoekers begrepen dat men daar op de velden hard moet werken, b.v. in december wordt de rijst gezaaid en werkt men 31 dagen door van s ’ochtends tot s ‘avonds laat zonder 1 enkele vrije dag. Dus in dit geval ook met kerst en deze onderzoeker vertelde de laatste 15 jaar geen kerst te hebben gevierd.

Dan zijn we dit weekend bij diverse leden, onderzoekers en minder actieven op bezoek geweest samen met het gemeentepresidium. Het waren hele positieve bezoeken, tot op de markt bij de visser en bij de zuster in haar kraampje, in de winkel bij de verkoopster, bij Brian Patterson die in een huis woont van planken golfplaten en karton. Het was juist deze jonge man die een diepe indruk bij ons achterliet, hij liet ons binnen en daarvoor dachten wij hoe zal het er hier uitzien, maar onze verbazing was groot toen wij binnentraden in deze nederige stulp waar alles op zijn plaats stond en de vloer schoon was, wij deden onze schoenen uit en wij kregen alle 4 de enige zitplaatsen aangeboden die het huisje rijk was. Toen wij hem vroegen of hij familie was van Zr. Patterson (die ook uit Nickerie komt) wist hij dat niet maar bracht onmiddellijk een envelop waarin hij alle belangrijke papieren had verzameld, doopcertificaat, geboorteakte, enz. Hij gaf ons een kopie mee van zijn geboorteakte en we zullen zr. Patterson daarover benaderen. Uiteraard met een foto.

Wat we daar o.a. leerden was dat we soms aan de buitenkant niet kunnen oordelen hoe het er aan de binnenkant uitziet, of het nu gaat om een huis of om een kind van God. Het is heel bijzonder om deze jongeman te ontmoeten, hij beloofde zondag naar de kerk te komen, en die belofte kwam hij na en hij wilde eigenlijk niet meer weg. Hij spreekt Engels, maar de taal van het hart en van het evangelie worden beter begrepen dan woorden kunnen zeggen. Hij voelde zich gelukkig en heeft beloofd ons te helpen wanneer wij in december terugkomen om een zendingsproject op zaterdag 15 januari 2011 voor te bereiden.

Want de kerk in Nickerie moet een plek worden waar alle mensen de mogelijkheid zullen hebben om te leren over de waarde van zielen en de kracht van eeuwige gezinnen die de hoeksteen van de samenleving zijn.

In dit zendingsproject hebben alle leden toegezegd hun steun te geven bij de verspreiding van flyers, posters en het uitnodigen en eventueel meenemen van familieleden en vrienden.

Nu zijn we weer thuis in Paramaribo en kijken vol dankbaarheid terug op weer een paar geweldige  zendingsweken die steeds drukker lijken te worden naarmate wij enthousiaster worden.

We zijn zo dankbaar voor deze tijd in ons leven, het leert ons steeds meer waarom de waarde van zielen groot is in Gods ogen.

Wi lobi you foeroe

Elder en Zuster Jansen